برگی ازتاریخ پر از اضطراب و....
قسمت شانزدهم
بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت محمد مصطی ( ص ) در شرایطی اسلام را به عنوان یک دین و آئین الهی به جهانیان عرضه کرد که باز هم اولاد آدم دستخوش کشمکش ها و اختلافات و غرق اوهام و خرافاتی گردیده بود که در زمان ظهور هریکی ازپیامبران گذشتۀ الهی به نحوی از انحا محسوس و ملموس بود. جنگ های ممتد و فرسایشی که در بین دو قدرت حاکم ملی- مذهبی مسیحیت و زردشت ( روم و فارس ) جهان بشریت را به چالش کشیده بود، و اما مهم تر از همۀ این ها، در زمان و مکانی ( سر زمینی ) رسول اکرم ( ص) به پیامبری مبعوث گردید، که همان فضای تیره و تاری سایه افگنده بود که در زمان ظهور حضرت ابراهیم بر منطقه حاکم، بود یعنی شرک و پت پرستی. چیزی که جز ذلت و خواری، جهل و بی سوادی، فقر و بیماری و... به همراه نمی آورد.
حضرت محمد ( ص ) با این دین ( اسلام ) و آئین، نقشۀ راه جدیدی به همراه نیاورد بلکه آمد و همان جهان بینی ابراهیمی را یک بار دیگرمطرح، زنده و کامل ساخت، که قرن ها قبل از وی برای سعادت بشر ارائه گردیده بود جهان بینی که قبلاً همۀ انبیاء سلف به نحوی از انحا، آن را عرضه کرده ولی به مرور زمان کم رنگ ویا لااقل دربین برخی ازپیروان شان به حاشیه رفته بود، جهان بینی که یک بار دیگر انسان را به سوی خالقش فراخواند و ایمان به خدای واحد را اصل قرار داد، خدای که خالق، مالک و فرمانروای جهان هستی است، در ربوبیت و ادارۀ جهان هستی شریک و هم طرازی ندارد؟ خدای که بدون اراده و مشیت او چیزی در جهان عملی شدنی نیست، خدای که مرکز و منبع اصلی قدرت در جهان است. خدایی که بیشتر انسان ها و پیروان ادیان به آن ایمان دارند اما در نحوۀ ایمان و نوع پرستش و در چگونگی موجودیت آن اختلاف نظر داشته هر کس، هرگروه و هر دین و آئین از آن تعبیری ارائه می کند که برخی ها با واقعیت و حقیقت آن چه خالق و پروردگارجهان هستی است، فرق فاحش دارد.
در قرآن مجید فقط ازیک ملت یاد آوری و بر آن تأکید گردیده است و آن ( ملت ) هم نه به مفهومی که امروز متداول و مطرح است، بلکه فقط به مفهوم ایدئولوِژی و آئین و آن هم ایدئولوژی ابراهیمی است.
پروردگار رسول اکرم ( ص ) را مورد خطاب قرار داده می فرماید که: « پدر شما ابراهیم و آئین شما همان آئین پدر شما ابراهیم است، او از هزاران سال قبل نام اسلام را بر شما نهاده است یعنی بنیاد این دین و آئین ( اسلام ) را ابراهیم ( ع ) گذاشته است.»
پروردگار رسول اکرم ( ص ) را مخاطب قرار داده می فرماید: « که به همان راه و رسم و ملت ابراهیم حرکت کن ... - دین اسلام آئین پدر تان ابراهیم است... - اوست که در گذشته، نام مسلمان را بر شما گذاشته است. »
حضرت ابراهیم، مطابق آیات کلام الله مجید، در این جهان بینی پدر انبیاء توحیدی، امام وپیشوای مردم و الگوی انسان کامل است، دربیست و پنج سوره و شصت و نه آیۀ قرآن مجید نام او با صفات و اوصاف و خوی و خصلت ها و کارنامه های زرینش ذکر گردیده است و بنام ملت ابراهیم یعنی آئین، شیوه و روش ابراهیم آمده است.
پروردگار به پیروان همۀ ادیان الهی خطاب کرده می فرماید که: « از آئین توحیدی ابراهیم پیروی کنید.» و خطاب به پیامبر اسلام آمده است که: « بر تو فرض کردیم که پیرو آئین ابراهیم باش، زیرا که او حنیف ( پاک، با ایمان خالص، راست و صادق ومایل به خیز و نیکی )، حقگرای مطلق و تسلیم کامل خدا بود، و هیچ انگیزۀ شرک وخود خواهی در وجودش نبود.»
در قرآن مجید، نام حضرت موسی بیشتر از نام حضرت ابراهیم ذکر گردیده است و آن هم در رابطه با بنی اسرائیل است، و اما یاد و ذکرحضرت ابراهیم در رابطه با شخصیت و مقام ابراهیم است.
منظور از مقام ابراهیم، تنها آن محلی نیست که بنا بر روایات با فاصلۀ چند متری خانۀ کعبه، جایی که ابراهیم آنجا ایستاده و از آنجا خانۀ کعبه را بنا کرده است، بلکه منظور از مقام ابراهیم، مقام ابتلا و امتحان در برابر سختی ها و ناگواری ها، مقام صبر و استقامت، اخلاص و ایثار، احسان و پیمان ابراهیم است در برابر خدا و در اصل مقام معنوی ابراهیم، فکر و اندیشه، بت شکنی ....؟ و آن مقام یقین ... و آن مقام توکل به خدا، که ابراهیم با الهام پروردگار، زن و فرزند دلبند خود ( اسماعیل و هاجر ) را بریک کوهپایۀ بی آب و نان و بی کس و باعث، جایی که غیر قابل کشت و زرع و بدور از قوم و قبیله و محلات مسکونی است، تک و تنها به تقدیر الهی سپرد و فقط به یک چیز تکیه کرد و آن هم به خدای رحیم و رحمن، قادر و توانا. این است مقام ابراهیم و پیامی از جانب ابراهیم که فقط یک تکیه گاه و یک حافظ و نگهبان و یک روزی دهنده و رازق ویک امین و امان دهندۀ انسان ( الله ) وجود دارد و بس. مقامی که از توحید و شکر مایه می گیرد و به نفی شرک و کفر و بت پرستی می پردازد. ابراهیم سپس همان فرزند یگانۀ را ( اسماعیل ) که در سایۀ رحمت پروردگار و خالق جهان هستی بزرگ گردیده است با الهام و وحی الهی آمادۀ قربانی می کند و بدین وسیله عهد و پیمان خود با خدا را ( که هم زمان با ایمان به خدا محقق می گردد )، بدون شک وتردید تا پای جان فرزند دلبند وکشیدن کارد برگلوی نازنینش عملی می سازد وسپس با کامیابی در این امتحان بزرگ، منتظر فرمان های دیگر پروردگار است تا زمانی که فرزندش به سن رُشد و نمو رسیده با کمک و معاونت وی سنگ تهداب خانۀ کعبه را برای اتحاد و وحدت، همبستگی و اخوت، عشق و محبت می نهد و خانۀ بنا می کند تا همۀ اولاد آدم از شرق تا غرب عالم به سوی آن جلب و جذب گردیده و همه را به مسئولیت ها و وجائب الهی و انسانی شان فرا بخواند. یکی از افتخارات همۀ ادیان الهی و اهل کتاب این است که رابطه وپیوند فکری و عقیدتی خود را با ابراهیم ( ع ) نشان بدهند.
نباید غافل شد که بت پرستی فقط پرستش اجسام سنگی، چوبی، و بت های ساخت دست بشر نیست که برخی آن ها را خدای خود قرار داده و از آن ها طالب کمک و استعانت می گردند، بلکه خیلی چیزهای محسوس و غیر محسوسی است که برای انسان حکم بت پیدا می کند و همانند بت ها انسان را به سوی خود می کشاند، و قبلۀ آمال و آرزوهای انسان می شود.
و نباید غافل شد که اقامۀ صلاة یعنی رویکرد به خدا با نماز و ایستادن رو در روی قبله ( خانۀ خدا ) خلاصه نمی گردد بلکه رویکرد به خدا به معنی بندگی، تسلیم اوامر و نواهی و منقاد و تحت فرمان پروردگاراست. ( ادامه دارد )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر