برگی ازتاریخ پرازاضطراب و....
قسمت شانزدهم
بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت محمد مصطی ( ص ) درشرایطی اسلام را به عنوان یک دین وآئین الهی به جهانیان عرضه کرد که بازهم اولاد آدم دستخوش کشمکش ها واختلافات وغرق اوهام وخرافاتی گردیده بود که درزمان ظهورهریکی ازپیامبران گذشتۀ الهی به نحوی ازانحا محسوس وملموس بود. جنگ های ممتد وفرسایشی که دربین دوقدرت حاکم ملی- مذهبی مسیحیت وزردشت ( روم وفارس ) جهان بشریت را به چالش کشیده بود، واما مهمترازهمۀ این ها، درزمان ومکانی ( سرزمینی ) رسول اکرم ( ص) به پیامبری مبعوث گردید، که همان فضای تیره وتاری سایه افگنده بود که درزمان ظهورحضرت ابراهیم برمنطقه حاکم بود یعنی شرک وپت پرستی. چیزی که جزذلت وخواری، جهل وبیسوادی، فقروبیماری و... بهمراه نمی آورد.
حضرت محمد ( ص ) با این دین ( اسلام ) وآئین، نقشۀ راه جدیدی بهمراه نیاورد بلکه آمد وهمان جهان بینی ابراهیمی را یک باردیگرمطرح، زنده وکامل ساخت، که قرنها قبل ازوی برای سعادت بشرارائه گردیده بود جهان بینی که قبلاً همۀ انبیاء سلف به نحوی ازانحا، آنرا عرضه کرده ولی بمرورزمان کم رنگ ویا لااقل دربین برخی ازپیروان شان به حاشیه رفته بود، جهان بینی که یکباردیگرانسان را به سوی خالقش فراخواند وایمان به خدای واحد را اصل قرارداد، خدای که خالق، مالک وفرمانروای جهان هستی است، درربوبیت وادارۀ جهان هستی شریک وهم طرازی ندارد؟ خدای که بدون اراده ومشیت اوچیزی درجهان عملی شدنی نیست، خدای که مرکزومنبع اصلی قدرت درجهان است. خدائی که بیشترانسانها وپیروان ادیان به آن ایمان دارند اما درنحوۀ ایمان ونوع پرستش ودرچگونگی موجودیت آن اختلاف نظرداشته هرکس، هرگروه وهردین وآئین ازآن تعبیری ارائه می کند که برخی ها با واقعیت وحقیقت آنچه خالق وپروردگارجهان هستی است، فرق فاحش دارد.
درقرآن مجید فقط ازیک ملت یاد آوری وبرآن تأکید گردیده است وآن ( ملت ) هم نه به مفهومی که امروزمتداول ومطرح است، بلکه فقط به مفهوم ایدئولوِژی وآئین وآن هم ایدئولوژی ابراهیمی است.
پروردگاررسول اکرم ( ص ) را مورد خطاب قرارداده می فرماید که: « پدرشما ابراهیم وآئین شما همان آئین پدرشما ابراهیم است، اوازهزاران سال قبل نام اسلام را برشما نهاده است یعنی بنیاد این دین وآئین ( اسلام ) را ابراهیم ( ع ) گذاشته است.»
پروردگاررسول اکرم ( ص ) را مخاطب قرارداده می فرماید: « که به همان راه ورسم وملت ابراهیم حرکت کن ... - دین اسلام آئین پدرتان ابراهیم است... - اوست که درگذشته، نام مسلمان را برشما گذاشته است. »
حضرت ابراهیم، مطابق آیات کلام الله مجید، دراین جهان بینی پدرانبیاء توحیدی، امام وپیشوای مردم والگوی انسان کامل است، دربیست وپنج سوره وشصت ونه آیۀ قرآن مجید نام اوبا صفات واوصاف وخوی وخصت ها وکارنامه های زرینش ذکرگردیده است وبنام ملت ابراهیم یعنی آئین، شیوه وروش ابراهیم آمده است.
پروردگاربه پیروان همۀ ادیان الهی خطاب کرده می فرماید که: « ازآئین توحیدی ابراهیم پیروی کنید.» وخطاب به پیامبراسلام آمده است که: « برتوفرض کردیم که پیرو آئین ابراهیم باش، زیرا که اوحنیف ( پاک، با ایمان خالص، راست وصادق ومایل به خیرونیکی )، حقگرای مطلق وتسلیم کامل خدا بود، وهیچ انگیزۀ شرک وخود خواهی دروجودش نبود.»
درقرآن مجید، نام حضرت موسی بیشترازنام حضرت ابراهیم ذکرگردیده وآن هم دررابطه با بنی اسرائیل است، واما یاد وذکرحضرت ابراهیم دررابطه با شخصیت ومقام ابراهیم است.
منظورازمقام ابراهیم تنها آن محلی نیست که بنا برروایات با فاصلۀ چند متری خانۀ کعبه، جایی که ابراهیم آنجا ایستاده وازآنجا خانۀ کعبه را بنا کرده است بلکه منظورازمقام ابراهیم، مقام ابتلا وامتحان دربرابرسختی ها وناگواریها، مقام صبرواستقامت، اخلاص وایثار، احسان وپیمان ابراهیم است دربرابرخدا ودراصل مقام معنوی ابراهیم، فکرواندیشه، بت شکنی ....؟ وآن مقام یقین ... وآن مقام توکل بخدا، که ابراهیم با الهام پروردگار، زن وفرزند دلبند خود ( اسماعیل وهاجر) را بریک کوهپایۀ بی آب ونان وبی کس وباعث، جایی که غیرقابل کشت وزرع وبدورازقوم وقبیله ومحلات مسکونی، تک وتنها به تقدیرالهی سپرد وفقط به یک چیزتکیه کرد وآن هم به خدای رحیم ورحمن، قادروتوانا. این است مقام ابراهیم وپیامی ازجانب ابراهیم که فقط یک تکیه گاه ویک حافظ ونگهبان ویک روزی دهنده و رازق ویک امین وامان دهندۀ انسان ( الله ) وجود دارد وبس. مقامی که ازتوحید وشکرمایه می گیرد وبه نفی شرک وکفروبت پرستی می پردازد. ابراهیم سپس همان فرزند یگانۀ را ( اسماعیل ) که درسایۀ رحمت پروردگاروخالق جهان هستی بزرگ گردیده است با الهام ووحی الهی آمادۀ قربانی می کند وبدینوسیله عهد وپیمان خود با خدا را ( که همزمان با ایمان به خدا محقق می گردد )، بدون شک وتردید تا پای جان فرزند دلبند وکشیدن کارد برگلوی نازنینش عملی می سازد وسپس با کامیابی دراین امتحان بزرگ منتظرفرمان های دیگرپروردگاراست تا زمانی که فرزندش به سن رُشد ونمو رسیده با کمک ومعاونت وی سنگ تهداب خانۀ کعبه را برای اتحاد ووحدت، همبستگی واخوت، عشق ومحبت می نهدوخانۀ بنا می کند تا همۀ اولاد آدم ازشرق تا غرب عالم بسوی آن جلب وجذب گردیده وهمه را به مسئولیتها ووجائب الهی وانسانی شان فرابخواند. یکی ازافتخارات همۀ ادیان الهی واهل کتاب این است که رابطه وپیوند فکری وعقیدتی خود را با ابراهیم ( ع ) نشان بدهند.
نباید غافل شد که بت پرستی فقط پرستش اجسام سنگی، چوبی، وبت های ساخت دست بشرنیست که برخی آن ها را خدای خود قرارداده وازآن ها طالب کمک واستعانت می گردند، بلکه خیلی چیزهای محسوس وغیرمحسوسی است که برای انسان حکم بت پیدا می کند وهمانند بت ها انسان را بسوی خود می کشاند، وقبلۀ آمال وآرزوهای انسان می شود.
ونباید غافل شد که اقامۀ صلاة یعنی رویکرد به خدا با نمازوایستادن رودرروی قبله ( خانۀ خدا ) خلاصه نمی گردد بلکه رویکرد به خدا به معنی بندگی، تسلیم اوامرونواهی ومنقاد وتحت فرمان پروردگاراست. ( ادامه دارد )
قسمت شانزدهم
بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت محمد مصطی ( ص ) درشرایطی اسلام را به عنوان یک دین وآئین الهی به جهانیان عرضه کرد که بازهم اولاد آدم دستخوش کشمکش ها واختلافات وغرق اوهام وخرافاتی گردیده بود که درزمان ظهورهریکی ازپیامبران گذشتۀ الهی به نحوی ازانحا محسوس وملموس بود. جنگ های ممتد وفرسایشی که دربین دوقدرت حاکم ملی- مذهبی مسیحیت وزردشت ( روم وفارس ) جهان بشریت را به چالش کشیده بود، واما مهمترازهمۀ این ها، درزمان ومکانی ( سرزمینی ) رسول اکرم ( ص) به پیامبری مبعوث گردید، که همان فضای تیره وتاری سایه افگنده بود که درزمان ظهورحضرت ابراهیم برمنطقه حاکم بود یعنی شرک وپت پرستی. چیزی که جزذلت وخواری، جهل وبیسوادی، فقروبیماری و... بهمراه نمی آورد.
حضرت محمد ( ص ) با این دین ( اسلام ) وآئین، نقشۀ راه جدیدی بهمراه نیاورد بلکه آمد وهمان جهان بینی ابراهیمی را یک باردیگرمطرح، زنده وکامل ساخت، که قرنها قبل ازوی برای سعادت بشرارائه گردیده بود جهان بینی که قبلاً همۀ انبیاء سلف به نحوی ازانحا، آنرا عرضه کرده ولی بمرورزمان کم رنگ ویا لااقل دربین برخی ازپیروان شان به حاشیه رفته بود، جهان بینی که یکباردیگرانسان را به سوی خالقش فراخواند وایمان به خدای واحد را اصل قرارداد، خدای که خالق، مالک وفرمانروای جهان هستی است، درربوبیت وادارۀ جهان هستی شریک وهم طرازی ندارد؟ خدای که بدون اراده ومشیت اوچیزی درجهان عملی شدنی نیست، خدای که مرکزومنبع اصلی قدرت درجهان است. خدائی که بیشترانسانها وپیروان ادیان به آن ایمان دارند اما درنحوۀ ایمان ونوع پرستش ودرچگونگی موجودیت آن اختلاف نظرداشته هرکس، هرگروه وهردین وآئین ازآن تعبیری ارائه می کند که برخی ها با واقعیت وحقیقت آنچه خالق وپروردگارجهان هستی است، فرق فاحش دارد.
درقرآن مجید فقط ازیک ملت یاد آوری وبرآن تأکید گردیده است وآن ( ملت ) هم نه به مفهومی که امروزمتداول ومطرح است، بلکه فقط به مفهوم ایدئولوِژی وآئین وآن هم ایدئولوژی ابراهیمی است.
پروردگاررسول اکرم ( ص ) را مورد خطاب قرارداده می فرماید که: « پدرشما ابراهیم وآئین شما همان آئین پدرشما ابراهیم است، اوازهزاران سال قبل نام اسلام را برشما نهاده است یعنی بنیاد این دین وآئین ( اسلام ) را ابراهیم ( ع ) گذاشته است.»
پروردگاررسول اکرم ( ص ) را مخاطب قرارداده می فرماید: « که به همان راه ورسم وملت ابراهیم حرکت کن ... - دین اسلام آئین پدرتان ابراهیم است... - اوست که درگذشته، نام مسلمان را برشما گذاشته است. »
حضرت ابراهیم، مطابق آیات کلام الله مجید، دراین جهان بینی پدرانبیاء توحیدی، امام وپیشوای مردم والگوی انسان کامل است، دربیست وپنج سوره وشصت ونه آیۀ قرآن مجید نام اوبا صفات واوصاف وخوی وخصت ها وکارنامه های زرینش ذکرگردیده است وبنام ملت ابراهیم یعنی آئین، شیوه وروش ابراهیم آمده است.
پروردگاربه پیروان همۀ ادیان الهی خطاب کرده می فرماید که: « ازآئین توحیدی ابراهیم پیروی کنید.» وخطاب به پیامبراسلام آمده است که: « برتوفرض کردیم که پیرو آئین ابراهیم باش، زیرا که اوحنیف ( پاک، با ایمان خالص، راست وصادق ومایل به خیرونیکی )، حقگرای مطلق وتسلیم کامل خدا بود، وهیچ انگیزۀ شرک وخود خواهی دروجودش نبود.»
درقرآن مجید، نام حضرت موسی بیشترازنام حضرت ابراهیم ذکرگردیده وآن هم دررابطه با بنی اسرائیل است، واما یاد وذکرحضرت ابراهیم دررابطه با شخصیت ومقام ابراهیم است.
منظورازمقام ابراهیم تنها آن محلی نیست که بنا برروایات با فاصلۀ چند متری خانۀ کعبه، جایی که ابراهیم آنجا ایستاده وازآنجا خانۀ کعبه را بنا کرده است بلکه منظورازمقام ابراهیم، مقام ابتلا وامتحان دربرابرسختی ها وناگواریها، مقام صبرواستقامت، اخلاص وایثار، احسان وپیمان ابراهیم است دربرابرخدا ودراصل مقام معنوی ابراهیم، فکرواندیشه، بت شکنی ....؟ وآن مقام یقین ... وآن مقام توکل بخدا، که ابراهیم با الهام پروردگار، زن وفرزند دلبند خود ( اسماعیل وهاجر) را بریک کوهپایۀ بی آب ونان وبی کس وباعث، جایی که غیرقابل کشت وزرع وبدورازقوم وقبیله ومحلات مسکونی، تک وتنها به تقدیرالهی سپرد وفقط به یک چیزتکیه کرد وآن هم به خدای رحیم ورحمن، قادروتوانا. این است مقام ابراهیم وپیامی ازجانب ابراهیم که فقط یک تکیه گاه ویک حافظ ونگهبان ویک روزی دهنده و رازق ویک امین وامان دهندۀ انسان ( الله ) وجود دارد وبس. مقامی که ازتوحید وشکرمایه می گیرد وبه نفی شرک وکفروبت پرستی می پردازد. ابراهیم سپس همان فرزند یگانۀ را ( اسماعیل ) که درسایۀ رحمت پروردگاروخالق جهان هستی بزرگ گردیده است با الهام ووحی الهی آمادۀ قربانی می کند وبدینوسیله عهد وپیمان خود با خدا را ( که همزمان با ایمان به خدا محقق می گردد )، بدون شک وتردید تا پای جان فرزند دلبند وکشیدن کارد برگلوی نازنینش عملی می سازد وسپس با کامیابی دراین امتحان بزرگ منتظرفرمان های دیگرپروردگاراست تا زمانی که فرزندش به سن رُشد ونمو رسیده با کمک ومعاونت وی سنگ تهداب خانۀ کعبه را برای اتحاد ووحدت، همبستگی واخوت، عشق ومحبت می نهدوخانۀ بنا می کند تا همۀ اولاد آدم ازشرق تا غرب عالم بسوی آن جلب وجذب گردیده وهمه را به مسئولیتها ووجائب الهی وانسانی شان فرابخواند. یکی ازافتخارات همۀ ادیان الهی واهل کتاب این است که رابطه وپیوند فکری وعقیدتی خود را با ابراهیم ( ع ) نشان بدهند.
نباید غافل شد که بت پرستی فقط پرستش اجسام سنگی، چوبی، وبت های ساخت دست بشرنیست که برخی آن ها را خدای خود قرارداده وازآن ها طالب کمک واستعانت می گردند، بلکه خیلی چیزهای محسوس وغیرمحسوسی است که برای انسان حکم بت پیدا می کند وهمانند بت ها انسان را بسوی خود می کشاند، وقبلۀ آمال وآرزوهای انسان می شود.
ونباید غافل شد که اقامۀ صلاة یعنی رویکرد به خدا با نمازوایستادن رودرروی قبله ( خانۀ خدا ) خلاصه نمی گردد بلکه رویکرد به خدا به معنی بندگی، تسلیم اوامرونواهی ومنقاد وتحت فرمان پروردگاراست. ( ادامه دارد )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر