نامۀ سرگشاده به:
برادران......
قسمت یازدهم
و اما با تأثر و تاسف فراوان، همۀ آن دست آوردهای عظیمی که در سطح منطقه و جهان ( از برکت جهاد ) نصیب ما افغان ها گردیده بود و بر همین مبنا از مهاجرین ما هم به همان پیمانه در این سرزمین ها ( هجرت ) استقبال دور از انتظاری بعمل آمد، و تعداد زیادی از افراد مخلص و مؤمن دست به کار گردیده در همان اوایل آوارگی و هجرت به تأسیس مساجد مبادرت ورزیدند و برخی در این زمینه ها تا همین حالا هم با اخلاص تمام در خدمت اسلام ومسلمین قرار گرفته ومؤفقانه هم عمل می نمایند؛ اما برخی از مساجد ما که باید مرکز تجمع و تعاون، اتحاد و وحدت، و برادری و اخوت می بودند، بالعکس در بعضی مساجد و خاصتاً در برخی از شوری های مساجد چنان حالتی از اختلاف و نفاق استشمام می گردد، که گوئی از مسجد و ماحول آن میدان جنگ ساخته اند که هر لحظه آتش آن همه را در بر خواهد گرفت، فاجعه از آن جایی آشکار می گردد که برخی مساجد برای قوم، و یا تبار، و یا گروه، و یا برای رهبر مشخصی تأسیس گردیده است نه برای خدا و دعوت به سوی خدا، و از همه بدتر این که ما با خود اختلاف و نفاق، تعصب و تنگ نظری، فخرفروشی و خود محوری، افترا و تهمت، کینه و انتقام، همان بیماری های که سبب شد تا همه آن دست آورد های عظیم اسلامی و جهادی ما از بین رفته یا زیر سوال برود، این حالت غیر نورمال را با خود در این سرزمین ها هم به ارمغان آوردیم، و این بیماری ها و این سیییآت و این خوی و خصلت های زشت و ناروا را به داخل مساجد و خانه های خدا هم کشاندیم و چیزی کردیم که هیچ کسی هم در برابر اسلام مرتکب نمی گردد؛ یعنی مردم را از مساجد به سوی .... راندیم. در مساجد به این و آن ( برادر مسلمان، ویا گروه های دیگری ) تاخت و تاز کردیم و به این و آن توهین و تحقیر نمودیم و حتی طعن و لعن حواله کردیم و عناصر فرصت طلیی هم پیدا شدند که سرجنباندند و تشویق کردند و یا عناصر ماجراجو و فتنه گری حمایت بی دریغ خود را از ما اعلام نمودند و یا افرادی موذی و دستوری؛ و شیاطینی جنی و انسی التهاب آفرینی نمودند و ما هم احساس کردیم که شاید روش و کردار ما نیک، شایسته و خدایی و از حمایت مردمی برخوردار و با ذوق ملت برابر است. مسجد محل دعوت و ارشاد به سوی خداست و آن هم دعوت و ارشاد مردمی که شاید راه خطا و اشتباه رفته و آرزو دارند تا راه نجاتی را جستجو کرده و از همین روی به مسجد و خانه خدا روی می آورند تا با خدا تجدید عهد و پیمان کرده و اظهار ندامت و پشیمانی نمایند؛ آن احزاب و گروه هایی را هم که زمانی رو در روی یک دیگر قرار داشتیم، امروز نباید علیه آن ها در مساجد و مراکز عبادی تبلیغات سوء صورت بگیرد زیرا جمع کثیری از آن افرادی که خواسته و یا ناخاسته به آن سو کشانده شده بودند امروز به اخلاص تمام روی به مساجد آورده و نمازها و عبادات خود را به صورت منظم بجا می آورند و تا جائی که من دیدم، جمع قابل توجهی از این گونه افراد، هم خود شان وهم فرزندان وهم خانواده های شان روی به خدا آورده و غیر از نماز های پنج وقت و روزۀ فرض به روزه های نفلی، و غیر از حج فرضی به ادای حج عمره هم مبادرت می ورزند که نباید مانع ورود شان به مراکز اسلامی و رو آوردن شان به ارزش های والای اسلامی گردید، خصوصاً در مورد فرزندان شان اگر توجه اساسی صورت نگیرد، شاید با این حالت تقابل، این نسل جدید هم به جهت هایی کشانده شوند که مسئولیت آن بگردن ما خواهد بود. و خصوصاً زمانی که این افراد و خانواده ها به این گونه مساجد روی بیاورند و ببینند که مسجد نه خانۀ خدا، بلکه خانۀ فلان قوم و یا فلان گروه و یا فلان مذهب مشخصی است و فقط برای آن هدف فردی، گروهی، قومی و مذهبی کار می کنند، و از مسجد برای محاسبه و تصفیۀ حسابات شخصی و گروهی استفاده می کنند، غیر ممکن است که باز هم به این دروازه روی بیاورند.
مردم متدین و ایثارگر ما همان گونه که همیشه به هر ندای خدایی لبیک گفته و با تمام توان برای کمک و حمایت در راه خدا آمادۀ ایثار بوده اند برای اعمار و تآسیس مساجد در همین سرزمین ها هم از همان روزهای اول لبیک گفته و حاضرگردیدند تا مبالغ هنگفتی را از مخارج و مصارف یومیۀ خود کاسته و در اختیار متصدیان امور مساجد قرار داه و مساجد شاندار و بزرگی را در این سرزمین ها بنا نموده و بروی نمازگزاران بگشایند و اما با تلاش های نابخردانۀ که بالوسیلۀ عناصر بی عاطفه و غافل صورت گرفت برخی از این مساجد به مراکز جناح بندی های نژادی، قومی، مذهبی و خصوصاً حزبی و گروهی در آمد و تکه - تکه و پارچه- پارچه شد؛ مساجد بزرگی که در اوایل احداث آن ها، صد ها وهزاران نمازگزار را در خود جای می دادند، به چنان وضعیتی گرفتار شدند که در نمازهای پنج وقت به غیر از امام و در برخی مساجد در اوقات مختلف نماز، هیچ کسی به شمول امامی موچود نبود و در نمازهای جمعه هم بغیر از یکی دو صف، کسی روی به سوی مساجد نمی آورد، زیرا مساجد به سوی گروه ها، نژاد ها و یا مذاهب تغیر جهت داد و در عوض دعوت به سوی خدا و تشویق مردم به رعایت اصول و اساسات دینی و شرعی و ترغیب مردم به پیروی از اوامر و نواهی پرودگار، مردم را به سوی بُت کده های قومی، نژادی و گروهی فراخواندند، آن چه در داخل کشور اتفاق افتاده بود و سبب شد، تا به چنین بلای ( اختلاف و نفاق ) گرفتار و به آوارگی و ذلت تن در دهیم و این عناصر فرصت طلب باز هم، همۀ این اوضاع آشفته، و این تشتت و پراکندگی را بر آن همه ارزش های والای الهی و اسلامی ترجیح داده و از آن کردۀ خود نه تنها پشیمان و نادم نگردیدند، بلکه با دامن زدن و التهاب آفرینی های عناصر موذی و شیطان صفت لبیک گفته به راه خود در این گرداب متعفن و آلوده ادامه دادند.
روی آوردن به مسجد، نماز و به قبله ( واحد ) به این معنی است که به همۀ آن وابستگی و دلبستگی های فردی، جمعی و روابط و علایق قومی، نژادی، مذهبی و گروهی باید پُشت پا زد و فقط و فقط به اسلام و ارزش های والایی آن تکیه نمود و متوصل شد. در غیر آن سبب می شود که باب اختلاف و نفاق باز گردیده و جمع کثیری از مردم ما، از مسجد روگردان و در نهایت از اسلام فاصله بگیرند. کسی پشتون و کسی تاجیک، کسی پاکستانی و کسی ایرانی، کسی سنی و کسی شیعه، و کسی فلان حزب و کسی از فلان حزب، زمانی که احساس گردد، این جمع و یا سران این مجموعه و یا اراکین این مسجد، خصوصاً امام این مسجد متعلق به یک جناح و به یک قوم و یا به یک مذهب ویا به یک گروه متعلق است و برای همان هدف خود کار می کند و از مسجد ( خانه خدا ) برای اهداف فردی یا گروهی استفاده می کند باز غیر ممکن است که کس دیگری به غیر از وابستگان و پیروان ایشان به این مسجد روی بیاورد، در حالی که مساجد خانۀ خدا و برای همه مسلمین و مؤمنین به خدا و هر کس دیگری است که قصد روی آوردن به مسجد را داشته باشد اگر چه انسان نیک و شایستۀ هم نبوده و سوابق خوبی هم نداشته باشد.
و از جانبی دربین این جناح ها و اقشار مختلف حرف های زیادی است که اگر رعایت نگردد باعث کشمکش و اختلاف و روگردانی مردم از مسجد می گردد. در برخی از مساجد، متولیان، اراکین و مسئولین مسجد به گونۀ عمل می کنند که گویی مسجد مال شخصی آن ها است که این هم ضربۀ بزرگی به جایگاه و مقام مسجد که خانۀ خدا است وارد می کند زیرا این گونه افراد، آن را به محل و یا محدودۀ شخصی خود تبدیل نموده و این عمل ایشان باعث ناراحتی و بی علاقه گی خیلی از نمازگزاران به مسجد خواهد گردید، در حالی که ایجاب می کند تا امام و اراکین مسجد آن گونه عمل نمایند که هیچ کسی، از هیچ جناح، از هیچ جمع، گروه، نژاد و قبیلۀ؛ اگر چه با افکار و اندیشه های سران و اراکین مسجد هم سازگار نباشند، بتوانند به مسجد آمده و در آنجا با احساس امنیت و آرامش در نماز شرکت جسته و با خاطر آرام نماز خود را ادا نمایند و این احساس بر ایشان دست ندهد که کسی از حضورشان در مسجد، با دیدۀ مناسب برای شان نگاه نمی کند.
قوم، تبار، گروه، حزب و مذهب اگر به خدمت اسلام، و رشد اندیشۀ اسلامی، و برای اتحاد و وحدت مسلمین، و تقویت احساس برادری و اخوت در بین مسلمین باشد، خیلی هم خوب و با ارزش و مفید است و اگر در جهت تشتت و پراکندگی، اختلاف و نفاق، طغیان و تجاوز، خود بزرگ بینی و خود محوری ایجاد شده باشد و یرانگر و مخرب است، که باید از آن پرهیز کرد. (ادامه دارد)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر